یک خرداد تولد پدرم بود. یک خرداد همیشه تولد پدرم است و ما او را یک خردادی صدا میزنیم. از مدرسه به خانه می آییم و داد میزنیم روز بخیر یک خردادی. یک خردادی جواب میدهد روز بخیر دخترم. مدرسه چطور بود؟ تخمی. صدای بسته شدن درب اتاق. جز اینکه من مدرسه نمیروم و تخمی بقیه اش راست بود. اولی به علت من دیگر بزرگ شده ام و دومی به علت به هر حال پدرم است. به هرحال بیست و چهار سال پدرم بوده و حالا حس میکنم دارد پیر و فرتوت میشود. پیر و فرتوت و غیرمنطقی. چیزهایی که مردم در پیری میشوند. به پدرم میگویم موهایش را که کم پشت و سفیدمانند شده کچل کند و ریش بگذارد. یاد شورای شهر میفتم عق میزنم و میگویم موهایش را که کم پشت و سفیدمانند شده کچل نکند و ریش نگذارد. به غیر از کم پشت و سفیدمانند شده و عق زدن بقیه ش راست بود. چون آدم به پدرش نمیگوید موهایت کم پشت و سفید مانند شده. آدم به هیچکس نمیگوید موهایت کم پشت و سفید مانند شده. ملاک انسانیت برای من حرف نزدن درباره اینچیزهاست. اگر به کسی نگویید داری پیر میشوی یک انسان هستید و اگر به کسی بگویید داری پیر میشوی یک انسان تخمی هستید. اصلا مگر شما که هستید؟ گه خور پیر شدن کسی؟ 

از وقتی که یادم می آید ما چهارده اسفند سالی که گذشت برنامه داشتیم برای پدر و مادرم ساعت بخریم و نخریدم . بعد روز زن بعد تولد مادرم بعد روز مرد بعد تولد پدرم. یعنی دوتا ساعت در جهان وجود دارند که بلخره قرار است برای پدر و مادرم خریده شوند. باز مادرم جای ساعت هربار یک کادوی دیگر گرفته، پدرم که کوفت هم نگرفته. نمیدانم. شاید باید یک کادوی پیری تر برایش بگیریم که غیر مستقیم بفهمد پیر شده. مثلا یک نیمکت توی پارک به نامش کنیم. اوه چه غمگین. چه زندگی همین است. چه سر تکان دادن با حسرت.